Światło wśród ciemności Auschwitz

Postać Maksymiliana Marii Kolbego

Pochodzący z Polski zakonnik franciszkański, kapłan, misjonarz, opiekun klasztoru, męczennik oraz założyciel Rycerstwa Niepokalanej, magazynu "Rycerz Niepokalanej" i Radia Niepokalanów, jak również współtwórca największego klasztoru w Niepokalanowie, Rajmund Kolbe, przyszedł na świat 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli w pobliżu Łodzi. Jego wychowanie miało miejsce w rodzinie o skromnych środkach, ale nasyconej głęboką wiarą katolicką. Początki jego nauki miały miejsce w domu, gdyż w tamtym okresie brakowało polskich szkół, a rodzina unikała wysyłania dzieci do rosyjskich placówek edukacyjnych.

Kiedy miał około 12 lat, poprosił Matkę Bożą, aby objawiłą mu swoje przyszłe powołanie. Wtedy Maryja ukazała się mu trzymając dwie korony – jedną białą, a drugą czerwoną. Symbolizowały one jego zobowiązanie do życia w czystości oraz gotowość do męczeństwa. Pomimo jego pierwotnej chęci wstąpienia do zbrojnej służby, którą chciał ofiarować Maryi, zrezygnował z tej idei, aby zamiast tego wybrać drogę życia duchowego. W kluczowym momencie dowiedział się, że jego matka zamierza dołączyć do zakonu benedyktynek, a ojciec pragnie wstąpić do zakonu franciszkanów. To wydarzenie wzmocniło przekonanie Rajmunda (który przyjął imię zakonne – Maksymilian), że jego przeznaczeniem jest właśnie życie w zakonie. 4 września 1910 r. został przyjęty do nowicjatu.

Maksymilian złożył śluby zakonne, przyjmując imię Maria, 1 listopada 1914 r. Następnie kontynuował swoją edukację, broniąc pracę doktorską z wyróżnieniem summa cum laude na Uniwersytecie Gregoriańskim 28 października 1915 r. Założył Rycerstwo Niepokalanej (wcześniej znane jako Milicja Niepokalanej), organizację mającą na celu nawracanie schizmatyków, heretyków i masonów.
Po przyjęciu święceń diakonatu 8 października 1917 r. oraz kapłańskich 28 kwietnia 1918 r. Maksymilian podjął działalność w Niepokalanowie, gdzie z pomocą współbraci i miejscowej społeczności rozpoczął budowę kaplicy oraz drewnianych baraków, w których ustawiono maszyny. W pełni rozwinięte dzieło w Niepokalanowie dało ojcu Kolbe możliwość kontynuacji działalności misyjnej, wraz z czterema braćmi zakonnymi udał się do Japonii, aby szerzyć swoje przesłanie.

W chwili wybuchu II wojny światowej, tj. 12 września, Niepokalanów znalazł się pod okupacją niemiecką. W uroczystość Niepokalanej przypadającą 8 grudnia uwolniono z obozu wszystkich więźniów. Niemniej 17 lutego 1941 r. w Niepokalanowie ponownie pojawiły się siły gestapo, które aresztowały ojca Kolbego oraz czterech innych ojców. Następnie zostali przewiezieni do Warszawy. Maksymilian Kolbe został wywieziony do Oświęcimia 28 maja 1941 r. wraz z 303 innymi więźniami. Tam nadano mu numer więźniarski 16670. Po dowiedzeniu się, że Franciszek Gajowniczek, współwięzień skazany na śmierć głodową, zostanie stracony, Maksymilian zdecydował się stanąć w jego miejsce, oddając życie za niego. Przez dwie pełne tygodnie, mimo przyzwyczajenia do głodu, wytrzymał bez jedzenia i picia. Niestety, 14 sierpnia 1941 r. hitlerowcy podali mu śmiertelny zastrzyk fenolu.
Paweł VI osobiście w uroczysty sposób dokonał beatyfikacji ojca Maksymiliana 17 października 1971 r. Święty Jan Paweł II kanonizował go 10 października 1982 r. Św. Maksymilian Maria Kolbe jest patronem archidiecezji gdańskiej, diecezji koszalińskiej oraz – jak zaznaczył święty Jan Paweł II – "naszych trudnych czasów". Jego symbolem jest korona wykonana z drutu kolczastego lub dwie korony – jedna biała i druga czerwona.